Dinsdag 4 augustus, onze uitgerekende datum.
Wij hebben al een een zoontje van 6 jaar, een dochtertje van 4 jaar en een dochtertje van 2 jaar, en zijn nu in verwachting van ons 4e wonder. We weten het geslacht nog niet, we vinden dat het mooiste cadeau voor na de bevalling.
Het is lekker weer
M’n zoontje en jongste dochtertje spelen lekker in de tuin en m’n oudste dochtertje zit te kleuren aan de tuintafel. ’S ochtends beginnen de voor-weeën weer. Wat ik een beetje gek vind, want de afgelopen dagen had ik die voor-weeën eigenlijk alleen ’s avonds, maar telkens als we naar bed gingen om nog even wat te slapen voordat de bevalling zou beginnen, stopten ze weer. Elke ochtend werd ik toch een klein beetje teleurgesteld wakker, dat de baby nog in mn buik zat. Ik durf me dus vandaag, op de uitgerekende datum nergens op te verheugen. Bovendien was onze zoon al op de uitgerekende datum geboren, dus hoe groot zou de kans zijn dat we dit nog een keer zo exact zouden meemaken?
Ik ga gezellig met m’n oudste dochter kleuren aan de tuintafel. De weeën, eigenlijk kun je ze bijna geen weeën noemen, maar die ‘pijn’ blijft komen en gaan, het is alleen voor mijn gevoel veel te makkelijk en veel te onregelmatig om een begin van de bevalling te zijn. Toch, voor de zekerheid de weeën timer app open gezet op m’n telefoon, mijn oudste dochtertje van 4 jaar oud vindt het prachtig om op de groene knop te drukken als mama zegt dat de pijn een beetje begint, en weer op de rode knop als de pijn weer weggaat.
Het is een heerlijke dag, lekker buiten in de tuin met de kindjes, ik geniet echt. Eind van de middag merk ik dat ik een beetje onrustig word, de vragen spelen af in m’n hoofd: ‘Wanneer gaat het doorzetten?’ ‘Kan ik zelf iets doen om het te laten doorzetten?’ ‘Wanneer moet een verloskundige komen kijken?’. Ik bel voor de zekerheid m’n moeder even om m’n onrust te bespreken, m’n ouders komen de kindjes even ophalen, zodat ik even rust kan pakken om te kijken of de weeën misschien wat krachtiger worden en regelmatiger, ook adviseert m’n moeder me om toch maar even de verloskundige te bellen.
Ik vind dat heel lastig, ik voel me snel bezwaard en wil de verloskundige niet voor niets storen. Maar besluit toch even te bellen, de weeën (die ik eigenlijk nog steeds geen weeën wil noemen) komen nu wel om de 6 minuten ongeveer, en al bel ik alleen maar even om te overleggen.
Al ontsluiting!
Ik krijg Joanne aan de telefoon, ze komt toch voor de zekerheid even langs, omdat het onze 4e is, zou het weleens snel kunnen gaan. Ik kan dat bijna niet geloven, omdat die voor-weeën al een week komen en gaan. Joanne komt en we kletsen even over hoe het gaat, ze wil toch even kijken of er al wat ontsluiting is. Tot m’n grote verbazing zit ik dan op 4 cm. En de baby ligt met zijn/haar hoofdje ‘beweeglijk in het bekken’ wat voor mij een groot wonder is aangezien mijn andere baby’s niet waren ingedaald (wat best gevaarlijk is als je vliezen breken). Gauw m’n man bellen dat hij naar huis moet komen van z’n werk, hij is wel van alles op de hoogte, maar ook hem wil ik niet voor niets naar huis laten komen, ‘straks duurt het nog dagen’. Maar goed, nu lijkt het toch echt te zijn begonnen, wat ook wel raar is, want het gaat me nog steeds veel te makkelijk. Joanne adviseert me om even in bad te gaan of onder de douche, daardoor nemen de weeën vaak in hevigheid toe. Ik besluit om in bad te gaan. Heerlijk met de radio aan. De weeën nemen wel wat toe in hevigheid. M’n man kookt een heerlijke maaltijd voor me, die ik in bad op eet. Ik voelde me meer dan rustig, in bad kunnen eten zonder continu: ‘mama, mama, mamaaaaa’. Wel af en toe dus een wee maar die kan ik nog prima hebben. En ik ben thuis! Och wat wilde ik dat graag, thuis bevallen.
Na een uurtje komt Joanne terug, ze kijkt weer even naar de ontsluiting, 4 a 5 cm. ‘He dat schiet dus niet echt op’ denk ik. En dan zegt ze: ‘De baby is weer uit je bekken omhoog geschoten, dus zo kan ik je vliezen niet breken, dan moeten we echt naar het ziekenhuis’. Ik schrik daar enorm van. Het ziekenhuis, daar wilde ik dus absoluut niet naar toe. En ik weet (van mijn derde bevalling) hoe gevaarlijk het is als je vliezen breken en je baby is niet ingedaald..
Geduld is een schone zaak
Joanne komt met het idee om nog even een uurtje thuis te blijven en te lopen zodat de zwaartekracht wellicht zijn werk kan doen om de baby te laten zakken. Dit klinkt als een goed plan denk ik! Ik heb een grote balans bal in m’n slaapkamer staan, omdat ik dit keer dus niet op een bed wilde liggen tijdens mijn bevalling. Ik besluit om op die bal te gaan zitten ‘bouncen’ zodat de baby wat zou kunnen zakken. Muziekje aan, focussen, rust vinden om de weeën op te vangen en bouncen, het gaat me goed af. Wel vind ik het moeilijk me niet te focussen op het ‘negatieve’ nieuws van net, het ziekenhuis en een niet ingedaalde baby.
Na 19 uur gaan we weer kijken hoe het er voorstaat. Goed nieuws: de baby ligt weer in het bekken!! Wat een opluchting! Alleen, nog steeds 4 a 5 cm ontsluiting. Ik had eigenlijk ook niet anders verwacht, omdat de weeën nog zo dragelijk waren. Joanne zegt: ‘als we nu je vliezen breken, mag je thuis bevallen, alleen dan gaat het wel echt beginnen en gaat het heviger worden’. Op de een of andere manier schrik ik daar een beetje van, natuurlijk wil ik dat de baby nu geboren gaat worden, maar kan ik dit? Kan ik die heftige pijn weer aan? Ben ik er wel klaar voor? Kan het niet zo doorgaan als nu?
Ik moet mezelf herpakken, we nemen even de tijd om te beslissen wanneer Joanne de vliezen door mag prikken. Om 20 uur ben ik er klaar voor: laat die bevalling maar beginnen!
We gaan dit doen, en gewoon lekker thuis!
Joanne breekt de vliezen, en ik merk dat ik direct weer op de bal wil gaan zitten met de radio aan. De weeën nemen inderdaad toe en worden echt heviger, mijn man komt voor mij zitten op de rand van het bed, terwijl ik op de bal blijf zitten, we doen dit echt samen. Bij elke wee stroomt er een golf vruchtwater uit me, de hele vloer is nat. De weeën zijn pittig, maar er zit steeds 2 a 3 minuten tussen dus ik krijg elke keer de kans om weer op adem te komen en me voor te bereiden op de volgende wee. Bij de bevalling van mijn zoontje had ik een weeën storm van 3 uur, zonder tussenpauzes, dus dan waardeer je ‘normale’ weeën met pauzes des te meer. Om 21 uur is het wisseling van de wacht met de verloskundigen, Joanne gaat naar huis en Annelies komt.
Het is tevens het moment dat ik ineens denk: ‘oh nee hoe lang gaat dit nog duren?’ ‘Wat als ik nog steeds op de 4 cm zit?’ ‘Als dit nog uren duurt dan hou ik dit niet vol’. Dit moment, dit was het moment waar ik bang voor was van te voren, het moment dat ik het vertrouwen in mezelf zou verliezen. Gelukkig had ik dit tijdens mijn consulten besproken met Marlijn, en Marlijn had al gezegd: ‘Dat moment gaat echt weer komen, want dat heeft (bijna) iedereen tijdens de heftigste fase van de bevalling’.
Annelies en Joanne begrijpen mijn gedachtes gelukkig ook en stellen voor om even te checken hoe ver de ontsluiting nu is en aan de hand daarvan een plan op te stellen. Ze adviseren me om eerst even te plassen. Als ik op de wc zit, voel ik dat ik niet kan plassen. ‘Hee dit gevoel herken ik’ denk ik! Ik loop naar de slaapkamer en als ik aan de rand van het bed sta naast Annelies, voel ik enorme druk op m’n stuitje. Na dit even weg gezucht te hebben ga ik liggen. ‘Je hebt 8 cm ontsluiting!’ Roept Annelies enthousiast! Waarop ik reageer: 8 pas?? Ik dacht dat de baby er al aankwam. Annelies stelt me gerust en zegt: ‘meid over 15 minuutjes ligt jouw baby op je borst!’ Dat is duidelijke taal, dat kan ik!!; denk ik. Ik voel dat de eerst volgende wee al een perswee is, maar ik moet nog heel even wachten zegt Annelies. Daarna gaat het heel snel, na 2 pers weeën, pak ik onze prachtige dochter Emmie aan. Om 21.49 uur is ze geboren, in ons huis, in onze kamer, in ons bed. Wat een droom!
Marlijn, Annelies, Joanne en alle anderen van de luiermand, bedankt voor alles