Zwangerschapsmisselijkheid, het hoort er bij. Toch?

Al werd het gevoel al snel onderdrukt door de eerste zwangerschapskwaaltjes die ik nog niet kende. Het gevoel dat het deze keer mis zou kunnen gaan verdween steeds meer op de achtergrond. De eerste zwangerschapssymptoom kwam net voor de 4 weken zwangerschap al om de hoek kijken, namelijk geur!! Ik was net een Mechelse Herder, alles kwam duizend keer sterker binnen. Rond de 4de week van m’n zwangerschap werd ik zelf wat onpasselijker van geurtjes, vooral ‘s ochtends. Mijn vriend maakt altijd ‘s ochtends warm eten zodat hij dit ‘s middags op zijn werk kan eten. ‘s Ochtend stonden we te lachen om de eerste zwangerschapskwaal, ik en kokhalzend van zijn eten. Ik voelde mij toen zo zwanger een geweldig idee vond ik het. Een paar dagen geleden stonden we met een positieve zwangerschapstest in ons handen en die vrijdag had ik met een vriendin afgesproken om naar het strand te gaan. Ik was zo bang dat ze zag ik dat zwanger was, vanaf planeet Mars kon je mij zien stralen. Alleen dat was niet de reden waar ik mij druk om hoefde te maken, het was het ongemerkt proberen te kokhalzen.

De strandtentjes waren een overvloed aan geuren...

Eenmaal bij een leuke strandtent neergeploft bestelde ik met moeite een pizza. Als een van de grootste bourgondische eters, eet ik met gemak 1,5 pizza, heerlijk! Maar nu, een stuk pizza vond mijn maag niet leuk. Ik stopte per direct met eten, waarop de vriendin vroeg: ‘’gaat het? Ben je ziek?’’ Was ook wel een bijzonder aanzicht dat ik van 1,5 pizza naar 1 slice ging. Achteraf wist ze natuurlijk allang dat ik zwanger was. Het was niet mijn stralende gezicht maar mijn sterk afgenomen eetlust hoe ze erachter kwam.

Heel lang kon het niet meer ons geheim blijven.

Rond de 5de zwangerschapsweek stond ik al kokhalzend boven de vaatwasser op het werk waardoor ik het mijn directe collega’s moest vertellen. Verschillende zwangerschapskwaaltjes had ik niet, ik had er een en dat was misselijk. Het internet af surfen met als zoekopdracht ‘Tips tegen misselijkheid’. Letterlijk alles geprobeerd, ik dronk gember met de seconde, droeg een polsband tegen reisziekte, at elke twee uur een klein beetje. Maar niks hielp, sterker nog de misselijkheid nam na 5 weken rap toe. Ik was 5 weken en een paar dagen zwanger tot ik de eerste keer moest overgeven van het avondeten. In een wereld waar Google niet meer weg te denken is, nam ik ook een gokje om eens te Googlen over zwangerschapsmisselijkheid. Een gedachten die door mijn hoofd kort spookten was ‘’is het normaal dat je met 5 weken al behoorlijk misselijk bent?’’. Google bevestigende mijn antwoord, hartstikke normaal dit heet zwangerschapsmisselijkheid.

Door mijn vorige miskraam kregen we met 7 weken al een echo. Een kloppend hartje! Ergens geen verassing, ik durfde mijn handen ervoor in het vuur te leggen dat het goed zat want ik was zoó zwanger. Natuurlijk dol blij dat het er goed uit zag en het vruchtje op de goede plek zat. ‘’Hoe voel je je?’’ Vroeg de verloskunde. Ik vertelde dat ik erg misselijk was en ik daardoor drie keer heb moeten spugen. ‘’Heel normaal’’ reageerde ze.

Met een blij gevoel verlieten we de verloskundige en zeiden nog tegen elkaar ‘’wat is het fijn als iets normaal verloopt’’.

Wel heb ik een paar dagen daarna mij ziek moeten melden op het werk. De misselijkheid werd verergerd door prikkels merkte ik, in bed blijven liggen werd het weer iets dragelijker. Ik ben Corporate Recruiter, dus ik voerde sollicitatiegesprekken en dat was praktisch niet haalbaar. Ik moest al overgeven van een sollicitant haar parfum, rende meerdere keren naar de wc om over te geven en was erg uitgeput door het spugen.

Ik dacht 2 weken rust kan ik daarna er weer tegen aan.

Met 8 weken hadden we de intake bij de verloskundige. De afgelopen week is het overgeven verdubbeld en was het niet alleen ’s avonds maar werd het ook ’s ochtends en ’s middags. De intake verliep zoals normaal, alleen werd er via de huisarts Emesafene voorgeschreven tegen de misselijkheid. Geen reden om af te wijken van het ‘’normaal’’ want dit is medicatie in lichte vorm tegen misselijkheid/braken. Aangezien ik geen super fan ben van snel medicatie nemen kreeg ik hier wel een opluchtend gevoel van. Na een week ziek thuis merkte ik dat ik niet opknapte maar juist verslechterde. Ik at niet en spuugde alleen nog maar gal. Ik was lijk bleek en zelfstandig mezelf verzorgen ging niet.

Douche deed ik half liggend en zittend, staan en lopen door het huis ging alleen met ondersteuning van stoelen en deuren en ik plaste al het hele weekend niet. Oftewel ik was op!

Toch voelde dat dit niet bij het normale zwangerschapsbeeld behoort en met 9 weken en 4 dagen belde ik de verloskundige. Die sprak gelijk over uitdroging, ik dacht ‘’uitdroging??, dat klinkt wel heftig’’. Gelijk langs gekomen voor een urinetest hieruit kunnen ze jouw ketonenwaarden onderzoeken. Als je gedurende langere tijd niet eet of drinkt neemt je insuline af. Zodra je lichaam de voorraad glucose heeft opgebruikt gaat je lichaam verder op reservebrandstof oftewel vet. En bij die verbranding komen afvalstoffen vrij, zogeheten ‘ketonen’. Een normale ketonenniveau is 0,6, tussen de 0,6 en 1,5 heb je een verhoogd ketonenniveau, Resultaat tussen 1,6 en 4,0 is zorgelijk en boven de 4,0 is het fouten boel. Met de laatste puf heb ik een druppel urine eruit gekregen, de super lieve assistenten van de verloskundige onderzocht mijn urine. Ze kwam naar me toe en zei ‘’je hebt 4+ ketonen’’, foute boel dus.

De eerste gedachte was ‘’volgens mij is dit allemaal toch niet zo normaal’’ en binnen een uur lag ik in het ziekenhuis.

"De diagnose die Hyperemesis Gravidarum (HG) heet"

Het was 28 juli 2021, ’s ochtends zat ik bij de verloskundige en kreeg ik te horen dat ik compleet was uitgedroogd. Binnen een uur zat ik bij de bloedafname in het Reinier de Graaf ziekenhuis. Mocht je het nog niet wisten (althans ik niet, ik was geen held met biologie) je bloed bestaat uit 86% water. Wellicht raad je het al, bloedprikken als je compleet uitgedroogd bent is geen pretje. Mijn bloed was veranderd van een vloeibare substantie naar een dikke appelstroop. De bloedvaten waren vernauwd waardoor je geen goed bloedvat kan prikken en het dus prikken wordt op goed geluk om er bloed uit te krijgen. Na een uur waren de bloeduitslagen binnen en zat ik samen met mijn vriend bij de gynaecoloog aan tafel, althans zitten ik hing zo ongeveer over de tafel heen van slapte.

We waren nog geeneens een minuut binnen en ze schoof al gelijk 5 pagina’s papier naar me met als titel ‘Hyperemesis Gravidarum (overmatig braken tijdens zwangerschap)’.

‘’Hyper wat…’’ zei mijn vriend tegen de gynaecoloog. De gynaecoloog vertelde wat deze diagnose inhield. Het hele verhaal kreeg ik niet mee, ik was zo zwak herinner ik mij nog. Het enige wat ik meekreeg ik dat ik per direct werd opgenomen op de Acute Opname Afdeling (AOA). Een lichte paniek heerste, ik? Die nooit in een ziekenhuis komt en altijd kerngezond is moet nu opgenomen worden. Eenmaal op de AOA werd ik in bed geïnstalleerd, kreeg ik een infuus met 2,5 liter vocht die in een tijdsbestek van 4 uur toegediend werd aan mijn lichaam. Een wereld van verschil, ik leefde helemaal op. Met Hyperemesis Gravidarum (HG) krijgt maar een kleine 1-2% van alle zwangere mee te maken. Mijn gynaecoloog beschreef het heel helder: ‘’je kunt het zien als een parasiet (baby) die jouw heel ziek maakt maar de parasiet heeft er zelf geen last van. De parasiet eet jouw van binnen op waardoor je nog slechter er aan toe bent’’. Na 4 uur mocht ik weer richting huis, bepakt met medicijnen en Nutridrink (medische voeding speciaal voor ondervoeden mensen, als ik nu Nutridrink zeg begin ik al met kokhalzen). Eenmaal thuis drong het besef door, omdat zo weinig zwangeren met deze diagnose kampen wordt er weinig onderzoek naar gedaan en is er daardoor weinig over bekend. Ik zit met medicatie thuis waarvoor nog maar weinig onderzoek is gedaan op de effecten van de ongeboren baby en kreeg het advies om 3x per dag Nutridrink te drinken. Maar hoe moet ik Nutridrink naar binnen krijgen terwijl ik van een hap eigen speeksel al moet overgeven? Dit verklaart maar dat de kennis over HG nog nihil is. Bij mij kwam deze dag als een bom binnen. In 1x besef ik dat dit niet tot 12 weken duurt maar nog maanden en dat de frequentie van overgeven niet afneemt maar toeneemt.

Twee weken heb ik het volgehouden tot de volgende opname.

De afgelopen twee weken is het spugen toegenomen en kreeg ik mega bijwerkingen van de medicatie Primperan, hallucinatie, spierkrampen, migraine etc. Die kwamen nog is boven het vele spugen want helaas deed Primperan niet wat het moest doen, het spugen verminderen. Inmiddels was ik ook 10 kilo afgevallen en werd het mentaal zwaarder.

Een aantal weken geleden zat ik stralend op een roze wolk nu zat ik op een gif zwarte wolk.

Op 13 augustus 2021, toen ik 12 weken zwanger was stond er weer een ziekenhuisopname gepland. Ik was er nog slechter aan toe dan de vorige keer. Na het bloedprikken, kon ik amper lopen en viel ik flauw onderweg naar de poli gynaecologie. Onze dochter groeide als een speer en zwom heerlijk door buik heen. En ik werd met de rolstoel weer aan het infuus gehangen, weer een opname van 4 uur. Ik ben ook overgezet naar een nog zwaardere medicatie (Zofran, medicatie die meestal gebruikt wordt bij chemotherapie of radiotherapie tegen het spugen). Omdat er nog niet genoeg onderzoek naar Zofran is gedaan, bij langere tijd gebruik, kreeg ik van de gynaecoloog de medicatie voor 5 dagen mee. De dagen kwam ik redelijk door maar na die 5 dagen viel ik weer terug en spuugde ik weer alles uit. Precies 2 weken later, op 27 augustus, lag ik weer op de Acute Opname Afdeling. Hetzelfde protocol herhaalde zich weer, bloedprikken, afspraak bij de poli gynaecologie en daarna installeren op de AOA.

Ik herinner mij nog dat ik met de week verslechterde en dat de rit naar het ziekenhuis al zo slopend voor me was.

Legde mij maar thuis in mijn eigen bed, want de prikkels in het ziekenhuis koste mij enorm veel energie. Toen de verpleegkundige mijn infuus aan het prikken was zei ze ‘’je was geïnformeerd dat dit een 2-daagse opname gaat worden?’’.

Ik schoot compleet vol ‘’ik wil helemaal niet blijven’’ zei ik.

Je moet je eens voorstellen dat je met 3 patiënten op een kamer ligt die iets mankeren (zoals een katheter hebben, overgeven, slijm hoesten etc.). Iets waar ik normaal niet van opkijk maar op dat moment al prikkels zijn om weer over te geven, en overgeven met dit termijn als je zo uitgedroogd bent is elke keer overgeven echt een hele opgaven en zo slopend. Een 2-daagse opname is er voor bedoeld dat je niet eet en drinkt en langzaam liters vocht door het infuus toedienen om je maag te laten rusten en daarna met behulp van een diëtist gaat proberen te eten. Het zal vast ergens op gebaseerd zijn om deze stap te hanteren al wist ik dat met deze 2-daagse opname mijn maag niet rustig werd maar juist actiever door al deze prikkels. Niet eten zorgt tevens er niet voor dat ik niet meer spuug, zoals hierboven beschreven spuug je ook je speeksel uit. In goed overleg met de gynaecoloog mocht ik om 9 uur ’s avonds naar huis. En moest ik de Zofran niet 5 dagen slikken maar tot het beter ging.

Mijn lichaam begon op te raken, ik moest echt aansterken de volgende stap werd namelijk sondevoeding.

Dit was het begin van het einde. Met hele kleine mini stapjes bleven kruimels eten weer zitten. Van twee keer Zofran op een dag kon ik afbouwen naar een halve per dag. Ik spuugde toen nog maar 5 a 8 keer per dag, een enorme vooruitgang. Met de week ging het beter tot dat ik op mijn verjaardag, 1 oktober, Zofran was vergeten en het stuk chocolade taart bleef zitten. Langzaam begon ik weer wat op te leven, kleine stapjes naar buiten, in de keuken een gebakken eitje maken, op de bank tv kijken en bovenal genieten van het zwanger zijn. Het is momenteel december 2021 en ik kan wel stellen dat het goed gaat. Vorige week zijn we terug gekomen uit Gran Canaria waar we een week van de zon hebben kunnen genieten.

Al heeft HG wel zijn sporen achtergelaten, het echte aansterken gaat pas van start na de bevalling.

Het spugen is namelijk nog steeds aanwezig bij heftige prikkels of teveel in een keer eten. Zo moest ik spugen van de turbulentie in het vliegtuig, of val ik sneller flauw als ik lange tijd (lees een uurtje) niet zit/lig. Ik ben dus nog heel bewust alles aan het plannen en incalculeren wat betreft eten en activiteiten.

De afgelopen maanden ben ik enorm liefdevol geholpen door de verloskundige, gynaecologen en verpleegkundige.

Je merkt wel dat de medische professionals nog weinig handvatten hebben om HG te behandelen. Maar aan empathie ontbrak gelukkig niks, een luisterend oor is soms al genoeg. Ik hoop wel dat er snel onderzoek komt zodat HG iets dragelijker kan worden gemaakt. Ik las laatst dat thuiszorg bezig is om HG thuis te kunnen behandelen, dit zou al z’n groot verschil maken!

Voor de buitenwereld ben ik genezen maar voor mij is HG nog volop in mijn leven.

Ik werk daardoor ook niet meer, dat is helaas niet meer haalbaar. Het is in weinig woorden en emoties te beschrijven wat voor grote impact Hyperemesis Gravidarum heeft lichamelijk maar wellicht nog meer mentaal. Wat de mentale schade is moet ik ondervinden na mijn bevalling, dat de klap nog ergens komt ben ik mezelf van bewust. Eerst geniet ik nog maar 11 weken van dit trappende meisje in mijn buik.