Blog van verloskundige Annelies

Ik ben nu 10 jaar verloskundige. En verloskunde is echt een vak, het is net als fietsen, ik denk niet dat een verloskundige het begeleiden van een bevalling ooit kan verleren. We zijn er zo in geoefend, getraind.. het zit als het ware in je DNA. Maar toch vorig jaar, dacht ik na een tijdje, zou ik het nog wel kunnen?

Met een tikkeltje gezonde spanning maar vol goede moed belde ik voor de overdracht van mijn eerste dienst weer naar mijn collega:  “Was er iemand aan het bevallen, moest ik haar ergens overnemen..?” maar helaas niks van dat alles, het was rustig.

Dus geen directe actie, maar visites rijden, kersverse kraamvrouwen bezoeken, bevallingen nabespreken, enkel spoedgevalletje, maar na 12uur... geen bevalling. Stiekem een klein beetje teleurgesteld reed ik naar huis. En zo ging het de eerst volgende 10 diensten.... Het was ongelofelijk, de dames bevielen bij alle collega’s maar zodra ik de diensttelefoon had, ging hij nooit voor een bevalling. Meerdere malen belde ik mezelf om er zeker van te zijn dat die telefoon wel werkte! Mijn collega’s zaten me te plagen dat de zwangeren bij mij niet wilde bevallen.

Maar de 11^e dienst na na mijn verlof. Ik begon al een beetje moedeloos... “het zal wel weer niet”... het was een nachtdienst en ik had de diensttelefoon opgehaald, overgedragen en inderdaad weer radiostilte...maar na 25 minuten ging hij af.. “Mijn vrouw heeft weeën om de 4 min, nu 2 uur lang.” Gauw zocht ik in de ipad op waar ze woonde en ging op pad. Ik nam de zwangerschapskaart nog even door en zag dat ze thuis wilde bevallen. Mijn hart maakte een sprongetje! Want een thuisbevalling is vaak heel mooi en bijzonder om mee te maken. Dus in een wip zat ik in de auto en reed naar haar adres. Maar onderweg dacht ik opeens. “Oohhh gut, zou ik het nog wel kunnen? Straks weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen.” Maar tijd om er echt over na te denken had ik niet want bij aankomst had de zwangere al mooi 7 cm. Ze had het zwaar maar door bij haar te zitten en haar samen met haar man te ondersteunen ging ze supervlot naar 10cm. Ik was zo in beslag genomen door de begeleiding, het meepuffen, de voorbereiding en de materialen klaarzetten, dat ik er niet eens meer aan dacht dat ik me eerder nog zorgen had gemaakt dat ik het verleerd zou zijn. De kraamzorg arriveerde net op tijd en na 15 min persen kwam er een prachtig jongetje ter wereld. Nog voordat zijn schouders geboren waren, huilde hij al hard en waren we allemaal ontroerd door z’n lieve snoetje. De kersverse vader pakte de schoudertjes van de baby aan en legde hem op de buik van zijn vrouw.

De rest ging allemaal voorspoedig en we hebben heerlijk nagenoten met een enorme taart die de “oma” midden in de nacht nog had meegenomen toen ze hoorde dat haar kleinzoon was geboren. Ze had het al aangevoeld zei ze, en had hem die middag nog gemaakt.

Voldaan en tevreden reed ik naar huis... en dacht: “Gelukkig ik ben het niet verleerd, en ik bof toch maar met de mooiste baan van de wereld.”