Terapia traumy

Doświadczenia z terapii EMDR po „traumatycznych przeżyciach”

W dniu 23 sierpnia 2011 roku o godzinie 13:05 po długim i ciężkim porodzie, dzięki użyciu wyciągacza próżniowego, urodziła się w końcu nasza pierwsza córka. Byłam oczywiście zadowolona i szczęśliwa, ale przede wszystkim odczułam ulgę, że urodziła się zdrowa i że poród się skończył. Wiele możesz naczytać się o euforii po porodzie. W ogóle tego nie odczuwałam. Ponieważ do porodu doszło z użyciem wyciągacza próżniowego, musiałyśmy po porodzie spędzić noc w szpitalu. Chciałam tego, bo wiązało się to z dodatkową kontrolą. Poród dla naszej córki był ciężkim doświadczeniem i miała silne nudności.

W pierwszym tygodniu po powrocie do domu nie mogłam zbyt wiele robić. Zamknęłam się w naszej sypialni. Rzadko schodziłam na dół. Byłam zależna od pomocy innych osób i zdałam sobie sprawę, że poród był dla mnie bardzo traumatycznym przeżyciem. Nie miałam tylko odwagi przyznać się do tego. Przecież przede wszystkim musiałam być szczęśliwa, że urodziłam zdrową córeczkę. Nigdy więcej nie chciałam rodzić.

Jednak po czterech latach powstała pokusa i szybko zaszłam w ciążę. Pod koniec ciąży (która przebiegała bez problemów) zaczęłam panikować. Przecież znów muszę urodzić. W trakcie pierwszej wizyty u położnej w przychodni De Luiermand stwierdziłam, że chciałabym urodzić poprzez cesarskie cięcie i byśmy od razu to zanotowały. Moja prośba została potraktowana poważnie, ale położna chciała najpierw poznać powód. Opowiedziałam jej o moich przeżyciach związanych z pierwszym porodem. Z tego powodu skierowała mnie do Marlijn Visser, doświadczonej terapeutki EMDR zajmującej się prowadzeniem terapii. Możliwe, że ta terapia mogłaby mi pomóc. Kiedyś w domu czytałam o terapii EMDR. Ponieważ myślę bardzo trzeźwo, nie podzielałam zdania położnej. Jak to możliwe, by to mogło mi pomóc w moich lękach. Dwa tygodnie później udałam się na pierwszą wizytę do Marlijn. Znałam ją już z mojej pierwszej ciąży i od razu nabrałam do niej zaufania. Przekazała mi więcej szczegółów na temat terapii EMDR. Ponieważ bardzo chciałam jej uwierzyć, zgodziłam się na nią. Najpierw musiałam opisać wszystkie swoje doświadczenia związane z porodem. Wiązało się to z bardzo silnymi emocjami. Przeżywałam poród na nowo. Moja szwagierka, położna, była obecna w trakcie mojego porodu i Marlijn poradziła, by zaangażować ją w trakcie terapii. Z nią również po raz kolejny omówiłam przebieg porodu. Ponieważ minęły już cztery lata, mogłam myśleć o tym w racjonalny sposób. Do tej pory wiązało się to wyłącznie z emocjami. Stwierdziłam, że niektóre rzeczy przebiegały inaczej i nie były tak straszne, jak mi się wydawało.

Doszło do decydującego momentu – wieczoru terapii EMDR. Przygotowałam się dobrze, ale podchodziłam do tego trzeźwo. Marlijn była spokojna i bardzo miła, jeszcze raz wyjaśniła mi, co ma zamiar zrobić. Uniosła dwa palce na wysokość moich oczu i przesuwała je tam i z powrotem. Kiedy to robiła, zadawała mi pytania na temat mojego porodu. Jedyne co musiałam robić, to śledzić oczami ruch jej palców. Po terapii byłam bardzo zmęczona, ale poczułam, że spadł mi wielki ciężar z serca. Podczas terapii EMDR doszło do wymazania trudnych i rodzących lęk momentów i pozostały tylko piękne chwile. Uczucie szczęścia, że wydałam na świat zdrową naszą pierwszą córkę. Tę piękną chwilę ukryłam gdzieś głęboko i nie udawało mi się cieszyć naszą córką. Okazało się również, że lęk pojawił się w chwili, w której musiałam pojechać z domu do szpitala. Spowodowało to, że przestałam odczuwać skurcze porodowe, co jak mi się wydawało trwało nieskończenie długo. Wszystko to znalazło źródło w lęku związanym z tym, co nieznane.

W międzyczasie moja druga ciąża przebiegała bez komplikacji i nastał czas, bym określiła, w jaki sposób chcę urodzić. Ponieważ doszłam do tego, że mój lęk wywołała konieczność udania się do szpitala, w ostatnim momencie odważyłam się podjąć decyzję, że chcę urodzić w domu. Miałam odwagę podjąć tę decyzję z całym spokojem i bez lęku. Odzyskałam zaufanie do siebie.

W dniu 25 sierpnia 2016 roku o godzinie 13:05 urodziła się nasza druga córka, po udanym porodzie w domu. Dopiero po tym porodzie zrozumiałam, co to jest euforia z narodzin. Czułam się jak królowa trzymająca w objęciach malutką księżniczkę. Ponieważ wszystko tym razem przebiegło lepiej i spokojniej, już tego samego wieczoru stałam na dole, ciesząc się naszymi dwiema córkami z babciami i dziadkami, którzy przyszli je zobaczyć.