Mijn zoontje werd halverwege de nacht wakker en kwam bij ons liggen. Gek idee.. de laatste nacht met ons drieën! Rond 7 uur heb ik hem geholpen met douchen, aankleden en klaarmaken voor school. Hij had in de gaten dat de baby er nu aan kwam (hij zag dat ik pijn had) en wilde écht niet naar school. Maandag was hij voor het eerst echt begonnen op school en de eerste twee dagen gingen best moeilijk.
Vandaag komt ons kindje
Woensdag ging het al een stuk beter. Maar vandaag wilde hij liever naar oma. We hebben haar gebeld en ze zou hem komen halen. We hebben school afgebeld en vervolgens de verloskundige gebeld. Ik kreeg Caroline aan de lijn. Ik vertelde dat mijn vliezen gebroken zijn en ik onregelmatige weeën heb. Ze kwam rond 8:15 uur langs. Ze maakte een praatje en vroeg of ze mocht beoordelen hoe ik er nu voor stond. Natuurlijk! We waren benieuwd. Ik had 1 cm ontsluiting.. ‘bah jammer’ dacht ik.. Je hoopt toch stiekem op een verrassing (‘hoera je zit al op 5 cm’ had leuker geweest). De verloskundige adviseerde me om lekker te gaan ontspannen en terug te bellen als de weeën toegenomen waren in frequentie en hevigheid of als ik iets niet zou vertrouwen. Mijn moeder haalde onze zoon op en wenste ons succes! Zo’n raar idee dit.. Vandaag gaat ons kindje komen!
Manlief belde zijn werk af en is het bevalbad gaan oppompen. Hij haalde ook de opblaasbal er bij die we van iemand geleend hadden. Ik bleef eerst nog even in bed liggen. De weeën deden zeer, maar ze waren goed te doen. Ik zuchtte ze keurig weg. Het voelde vreemd. We waren samen aan het wachten tot ze toe gingen nemen. Ik voelde tussen de weeën door nog een beetje nesteldrang opborrelen en ben de badkamer nog gaan schoonmaken tijdens het douchen (en het wegzuchten van de weeën).
Toen ik beneden kwam voelde het nog erg onwerkelijk dat het hier zou gaan gebeuren. Het bad stond klaar (nog leeg) en de bal lag klaar om op te gaan zitten. We hebben een relaxed muziekje opgezet en maakten er een gezellig sfeertje van. Eigenlijk kon die baby wat ons betreft wel komen toen. Kom maar op kindje!
We werden een beetje melig. Vreemd om zo te wachten op een kindje. We hadden er zin in! Rond een uur of 9 á 10 zijn we lekker ‘Big Bang Theory’ gaan kijken terwijl ik af en toe riep ‘ja nu’ of ‘stop maar hij is weg’. Hij bediende namelijk de weeën-app. Ik merkte dat ik me een beetje bezwaard voelde tegenover de kraamverzorgster en geboortefotograaf omdat zij aan het ‘wachten’ waren op ons telefoontje dat ze mochten komen, dus af en toe appte ik hun een update.
Advies
Rond 11 uur merkte ik dat de weeën een beetje afnamen. De pauzes tussen de weeën door duurden soms best lang. Ik baalde en begon mij een beetje zorgen te maken. Ik dacht ‘oh nee, straks komt het helemaal niet vandaag.. en zit ik met langdurig gebroken vliezen en wordt het als infectierisico gezien (een indicatie voor een ziekenhuisconsult en uiteindelijk inleiding). Dat wilde ik natuurlijk niet! Ik belde rond 11:20 uur de verloskundige en kreeg nu Catelijne aan de lijn. Tijdens dit gesprek moest ik nog wel twee keer een wee wegzuchten en kon ik niet verder praten. Ze adviseerde om nog wat dingen uit te proberen om te kijken of dit weeën zou opwekken. Douchen en handkolven\tepelstimulatie. Beiden verhoogt dit het Oxytocinegehalte wat weer voor weeën kan zorgen. Het hielp voor mijn gevoel niet veel.. dus toch maar weer de serie aangezet.
Om 14:30 uur besloot ik om even te gaan liggen.. ik was zo moe van de gebroken nacht. Mijn man ging even wat boodschappen doen. Toen ik in bed lag en wegdommelde voelde ik langzaam de weeën weer terugkomen. Hee! Ze leken sneller te gaan komen nu! Vanaf 16:30 uur ben ik de app weer gaan bijhouden want ik voelde dat het nu echt wel snel achter elkaar kwam en ik hoopte met een goed verhaal de verloskundige te kunnen gaan bellen! Maar vaak startte ik de wee en viel ik vervolgens na de wee in slaap en vergat ik de wee weer ‘uit’ te zetten op de app. Waardoor mijn schema natuurlijk niet echt meer klopte. Ik belde na een tijdje bijhouden opnieuw naar Catelijne. Ik zei dat ik het idee heb dat het nu wat sneller achter elkaar komt, maar nog wel een beetje onregelmatig. Ze stelde voor om zo even langs te komen. Ja graag!
Ze stelde mij gerust
Om 17:00 uur ongeveer was ze binnen en zat ze op de rand van mijn bed. Ik vertelde haar hoe de dag was gelopen. En terwijl ze met mij praatte besefte ik dat ik nu al zeker 10, misschien wel 15 minuten geen wee meer had gehad. Oh nee! Had ik haar voor niets helemaal naar mijn huis laten komen? Ik werd een beetje emotioneel hiervan.. en zei haar dat ik bang was dat het niet zou gaan lukken zoals ik het voor me had gezien. Ik zei dat ik zo graag thuis zou willen bevallen en dat ik bang was dat de weeën helemaal stil zouden vallen. Ze stelde mij gerust en zei ‘meid het is heel normaal dat weeën tijdelijk even weg zakken als de verloskundige in je vertrouwde omgeving binnen stapt’. Ze stelde voor om even op haar laptopje wat werk te doen op de rand van mijn bed en zei dat ik maar net moest doen alsof ze er niet was. Ze zei 'we wachten gewoon even af en zien wel wat er gebeurt'.
Ik probeerde weer terug in mijn ‘cocon’ te kruipen en merkte dat dit goed lukte. Ik voelde mij weer suf worden en sliep soms tussen de weeën door. Er gebeurde in deze minuten iets wat zo bijzonder was. Het leek wel alsof Catelijne een knopje om heeft gezet bij me. De weeën kwamen achter elkaar en werden veel pijnlijker. Catelijne moedigde me aan en zei zoiets als ‘Zie je wel meid? je bent aan het bevallen hoor!’. Ik dacht alleen maar 'Wooohh wat is dit? Yeahhhh!' Ze besloot om 17:30 uur te voelen hoe ver ik was. Ik had nu ruim 4 cm. Ze gaf aan dat het week aan voelde wat betekent dat het erg gunstig is om verder te ontsluiten en dus te bevallen. Ze stelde voor om met m’n man even wat dingen voor te bereiden beneden en mij in mijn cocon te laten. Ik vroeg haar of ik Geboortefotograaf of kraamverzorgster op de hoogte moest brengen omdat die mij af en toe iets vroegen in de app. Ze zei dat ze dat vanaf nu over nam van mij zodat ik mij hier niet meer mee bezig hoefde te houden. Ze appte op mijn telefoon terug naar geboortefotograaf dat ze voorlopig nog niet hoefde te komen en dat het goed ging (of iets dergelijks).
Het uur nadat Catelijne de 4 cm had geconstateerd was een bizar uur vol met heftigheid maar tegelijkertijd ook heel veel rust. Ik lag daar in bed in mijn eigen wereld en voelde wee achter wee opkomen. Ik probeerde ze weg te zuchten en merkte dat ik heel mijn lijf verkrampte tijdens zo’n wee. Ik weet nog dat ik steeds in een soort gevecht met mezelf zat om te proberen mijn houding weer te ontspannen en terwijl door te zuchten. Elke keer als een wee klaar was kon ik in mijzelf denken ‘yes, wéér een helemaal zelf opgevangen en dus dichterbij mijn babytje’. Deze gedachte hielp mij goed! Vervolgens zakte ik weer diep in een ontspanning en leek de volgende wee alweer meteen te beginnen. Manlief kwam soms bij me zitten. Ik voelde dan ineens een hand op mijn been of ik hoorde hem zeggen ‘zuchten schat!’. Soms kwam hij wat vragen. Hij vroeg waar de babykleertjes ook al weer lagen en de hydrofiele doeken. Ik voelde zo’n opluchting toen hij dat vroeg. Ik dacht ‘YES! Hij is écht alles al aan het klaarleggen. Het gáát écht gebeuren!’. ZO fijn. Ze hebben er vertrouwen in! Achteraf vertelde hij mij dat hij het best moeilijk vond om mij steeds boven alleen pijn te horen hebben toen hij dingen aan het klaarzetten was, maar ik vond het fijn zoals het nu ging. Ik voelde dat hij vaak om mij heen was en ik raakte gemotiveerd doordat zij dingen aan het regelen waren. Ik wist daardoor dat ik het écht aan het doen was. Ik was aan het bevallen in mijn eigen huis.
Ook Catelijne kwam even bij me zitten.. Ze zat op de grond tegen de muur in de slaapkamer. Ze vroeg mij tijdens een weeënpauze of ik nog speciale wensen had. Ik vertelde haar dat ik graag het kindje direct na de geboorte even onder water zou willen houden in bad voordat hij of zij de eerste ademteug doet, zodat de overgang het meest ontspannen is voor de baby. Catelijne zou me hieraan gaan herinneren.
Ik riep mijn man
Ik voelde dat de pijn steeds heviger werd en kon niet anders dan geluid maken tijdens die wee.. Ik hoorde mijzelf steeds ‘ahhhhh auuuuu’ roepen en meteen weer proberen te zuchten.. wat niet altijd meer lukte. Ik begon soms te voelen dat ik niet meer langer wilde.. dan dacht ik ‘oh nee het wordt nu nóg erger’. Ik riep mijn man erbij. Ik weet nog dat ik moest plassen en ik dat tegen hem zei. Ik denk dat ik dacht hulp nodig te hebben hierbij.. maar ik klom uiteindelijk toch zelf op tussen de weeën door en ging snel plassen. Het was fijn dat ze in de buurt waren.
Een paar heftige weeën later riep ik hem weer en zei ik dat ik het gevoel had dat hij dat bad wel echt moest gaan vullen.. omdat ik het eigenlijk niet meer zo zag zitten om in een andere houding te moeten gaan zitten. Ik zag het eerlijk gezegd ook niet meer voor me dat ik de wee ook op een andere manier zou kunnen opvangen dan dit (op mijn zij in bed). Hij stelde mij gerust en zei dat hij al drie kwartier bezig was met dat bad en dat het al bijna klaar is.. Ik dacht ‘Ohhhh wat fijn! Ze geloven er echt in daar beneden!’ Niet veel later (denk ik) kwam hij heel lief naast mij zitten en zei hij ‘Lieverd, kom je nu naar beneden? Het is heel gezellig beneden. De haard staat aan.. het bad is vol! Je kan komen!’ Ik heb nog 1 of 2 weeën in bed opgevangen en besloot toen dat ik wel écht moest gaan staan nu.. anders kwam ik nooit in dat bad terecht.
Ik liep om 19:00 uur naar beneden (dus 1,5 uur nadat Catelijne voelde dat ik 4 cm had) en weet nog dat ik toen de geboortefotograaf zag staan met haar camera in haar hand.. Ze was er al! En ook de kraamverzorgster zag ik in haar witte kraamverzorgende-pak. Yes! Ze zijn er allemaal al. Ik klom in het bad en dacht toen alleen maar ‘ahhh zalig’. Dat bad was echt heerlijk en ik ontspande eventjes alsof ik in een jacuzzi in Elysium zat. Wat een goeie keus was dit bad geweest. Zo fijn.. Zo'n licht en warm gevoel. Vervolgens werd ik weer even met beide voeten op de grond gezet omdat ik weer een wee kreeg.. Ik zat rechtop in bad en dacht ‘okee dit kan ik vast ook hiér!’ en ik zuchtte deze wee weg. Het ging goed! Yes, hij leek zelfs iets minder heftig aan te voelen. Fijn! Ik dommelde weer weg in het warme water. Ik voelde dat ik een beetje moest zoeken naar hoe ik mijn lijf nou het beste kon ontspannen. Ik legde mijn beide armen op de rand van het bad.
Een dubbel gevoel
Na deze ‘goeie’ wee die ik echt goed op had gevangen veranderde er iets wat echt een bizarre ervaring was. De wee die volgde was zo heftig dat er een golf door mijn lijf ging die zo mijn baby’tje naar beneden drukte. Ik voelde tijdens die wee namelijk meteen een enorme pijn bij mijn billen ontstaan en ik dacht alleen maar ‘Neeeeee dit gevoel is te pijnlijk, dit kan niet!’. Er kwam een paniekgevoel opzetten omdat ik dacht ‘Ik kan die pijn straks niet nog eens voelen, oh nee straks kom er weer een wee’. Catelijne vroeg mij of het klopte dat ik een beetje druk begon te voelen. Toen ik haar dat hoorde vragen dacht ik ‘Huh, druk? Zou het echt al zó ver zijn?’. Ik voelde toen een dubbel gevoel. Een blijdschap omdat ik besefte dat ik waarschijnlijk al echt aan het persen was.. maar ook een angst omdat ik dacht ‘Oh nee! Het gaat nú gebeuren en dit doet zo’n pijn, hoe moet ik dat doen?’ De wee die volgde was weer zó extreem. Ik voelde dat ik aan het persen was. Ik had geen keus. Het gebeurde gewoon. Ik kon ook echt niet gecontroleerd mijn adem inhouden en actief meedrukken of mijn geluid keurig inhouden zoals sommige mensen dat zo sprookjesachtig kunnen. Nee ik voelde alleen maar een oerkracht uit mijn lijf als een storm opkomen en die storm duwde zo mijn baby er uit! Met geluid en heel veel gekronkel. Ik wist niét hoe ik moest liggen of zitten, mijn lijf werd overgenomen door de perswee. Catelijne hoorde ik (ver weg) zeggen ‘doe je benen maar open, het is okee’, maar ik weet nog dat ik eigenlijk helemaal niet na kon denken over wat ik moest doen met mijn lijf.
Lekker te gaan drijven
Ik had tijdens deze enorme persweeën soms hele lange pauzes waarin ik weer heel diep wegzakte. Het voelde fijn dat niemand aan mij zat en dat iedereen ontspannen was voor mijn gevoel. In deze pauzes voelde ik soms dat mijn hoofd niet ontspande omdat ik met mijn hoofd op de bandrand leunde en dus constant een balans probeerde te houden om er niet af te glijden. Ik besloot lekker te gaan drijven met heel mijn lijf inclusief hoofd. Wat is er nou meer ontspannen dan te drijven? Dit werkte! Dit was fijn. Mijn man wilde mijn hoofd ondersteunen omdat hij bang was dat ik kopje onder ging, maar dit gebeurde niet en ik wilde eigenlijk liever niks voelen.. dus ook geen hand. Ik vond het zielig dat ik niet wilde dat hij me hielp.. maar voelde ook dat ik weer diep weg zakte..
De weeën daarna waren vreselijk pijnlijk en overweldigend. Ik besefte mij dat ik beter toch mee kon werken met wat Catelijne zei om deze pijn voor mijzelf korter te maken. Ik probeerde dus toch mijn benen uit elkaar te laten vallen toen ik die vreselijke drang voelde.. Ja daar zagen ze al haren hoorde ik haar zeggen! Yes!!! Er komt een kindje. Het begon steeds meer te branden. Oh wat een naar gevoel! De pauze die nu kwam duurde lang.. Zo lang dat het hoofdje weer een beetje terugzakte. Catelijne stelde voor om even aan de haren te voelen. Eerst wilde ik niet, ik wilde niks.. alleen concentreren op het ontspannen, wat totaal niet kan met een hoofd tussen je benen. Maar ik deed het toch! Ik voelde een heel glibberig iets en liet het snel weer los. Mijn man voelde ook. Ach, Zo lief! Voor hem ook zo bizar om mee te maken. Deze pauze duurde super lang.
Echt een verlossing
De wee daarna perste ik ineens heel het hoofdje er uit en hoorde ik Catelijne mij aanmoedigen om nóg harder door te persen. Ik dacht (en riep) ‘Dat kan niet!’ maar ik deed het vervolgens wel. Catelijne zei ‘Weet je nog, houd de kleine even onder water hé?’. De wee daarna perste ik mijn kindje er uit! Het was echt een ‘Plop’! Ineens was daar een baby’tje! Ah wat voelde dat lekker.. zo’n opluchting! Echt een verlossing. Ik ging meteen rechtop zitten en samen met Catelijne draaide ik het kindje om. Terwijl ik naar mijn baby keek zag ik daar dat ze een meisje was! Wauw! Ik riep: ‘Het is een meisje, lieverd’ Hij lachte zó blij. Het was zo fijn. Catelijne zei daarna ‘Neem haar maar lekker bij je’. Ik pakte haar en ging achterover in het bad zitten. Oh wat voelde dat fijn! Zo’n klein babylijfje tegen me aan. Ze is er! We hebben een dochter! Hoe bizar. Dat hadden we allebei niet verwacht. Een meisje! Zo leuk! Ik denk dat ik mij op dat moment echt het allergelukkigst voelde. Manlief gaf me een dikke kus. Ah wat fijn ook dat die vreselijke pijn weg is! Ik voelde even niks.. alleen dat fijne babylijfje! Catelijne had mij verteld dat baby’s die in bad geboren worden niet altijd meteen huilen omdat ze een langzame overgang hebben ervaren van de buik baar de buitenlucht. Puk maakte een paar kreungeluidjes maar niet veel. Catelijne moedigde me aan om haar een beetje te stimuleren.. Ik wreef over haar ruggetje en we hoorden haar meteen huilen. Ach! Wat fijn. Een klein meisje! Zo leuk!
Ik besefte mij toen dat het écht was gegaan zoals ik dat wilde. Ik had thuis een baby gekregen in bad, bij de open haard! Wat fijn. Om 19:29 uur is onze dochter geboren. ‘Ach, Puk!’ zei ik zachtjes tegen mijn man. Vervolgens riep ik ‘Ze heet Puk!’. Iedereen was enthousiast. Zo leuk!
Niet veel later kreeg ik een nawee.. Dat deed toch nog best zeer! Na een tijdje moest ik nog even een keer meepersen en na wat hulp van Catelijne werd een kwartier later ongeveer de placenta geboren. Er werd een chips-bakje uit de voorraadkast gepakt en daar legde Catelijnde de placenta in. Zo dreef deze naast ons in het water. De navelstreng nog vast. Zo mooi! Er was al een grote pan water opgezet toen ik in bad zat en deze werd nu voorzichtig in het bad gegoten. Heerlijk! Intussen heb ik Puk bij mijn borst gelegd. Ze likte en hapte, maar begreep nog niet zo goed hoe ze hem vast kon houden.
Ze was zo blij!
Mijn man realiseerde zich toen dat mijn moeder rond 20:00 uur spullen zou komen halen van onze zoon omdat hij bij opa en oma zou logeren. We besloten mijn moeder nu te bellen om het nieuws te vertellen dat er een kindje geboren is! Ze was zo blij! Mijn moeder stond er op dat hij zou vertellen of het een jongen of een meisje is. We wilden graag dat onze zoon het zelf zou zien, dus we vroegen of ze het nog even niet wilden vertellen aan hem. Ze zouden na een half uur ongeveer komen.
Daarna werd het tijd om uit het bad te gaan.. het koelde af, wat voor Puk niet zo fijn was. Ik gaf Puk aan mijn man en de geboortefotograaf maakte nog een supermooie foto op witte doeken voor de haard waarbij Puk nog aan haar navelstreng en placenta vastzat. Ik keek hier vanaf het bad naar. Gaaf! Manlief liep hierna naar boven met Puk. Catelijne ging achter hem aan om de placenta mee te vervoeren in het kommetje. De kraamverzorgster hielp mij het bad uit. Ik kreeg een oude badjas aan en een matje tussen mijn benen. Ik voelde bij het opstaan wel een beetje een licht gevoel in mijn hoofd. We liepen snel naar boven om weer terug naar bed te kunnen gaan.
In bed dronk Puk heel goed aan mijn borst. Het deed geen pijn! Yes. Dit voelde anders dan toen bij onze zoon. Gelukkig! De deurbel ging! Yes pap en mam waren er. En daar stond onze zoon. In zijn batman-pak kwam hij de kamer inlopen en wees hij voor oma naar mij en Puk. Hij was blij en ook een beetje verlegen. Hij klom op het bed. Mam liep achter hem en pap kwam ook de kamer in! Oh wat waren ze blij. Ik draaide Puk voor Siem een beetje om en toen zei hij ‘Plasser! Een meisje!’. Het was zo leuk!
Wauw!
In het uur daarna heeft Catelijne Puk nagekeken en gewogen. Puk woog 3720 gram. Ze hield haar nog even in de mooie foetushouding zoals Puk in de buik had gezeten. Wauw! Zo bijzonder. Daarna kleedde de kraamverzorgster haar aan. Onze zoon kwam intussen dingen brengen voor Puk. Een knuffel en een blauw speelgoedautootje. Die legde hij heel lief op haar buik. Ach. Als ik dat autootje de dagen er na op ruimde, dan pakte hij het weer en bracht hij het weer opnieuw bij Puk. Te lief. Catelijne en de geboortefotograaf gingen ongeveer een half uur hierna naar huis. Ook mijn ouders gingen na een eerste kroel met Puk weg. Onze zoon kon namelijk lekker weer in zijn eigen bed slapen. De kraamverzorgster hielp mij met douchen en verschoonde het bed. Heerlijk!
Die avond kroop, onze zoon heel lief naast Puk en legde zijn hand op haar buik. Hij gaf kusjes. Hij was zo lief voor haar. De kraamverzorgster ging naar huis. Toen hadden we ineens een gezinnetje met 4 mensen. Wauw! Zo fijn. We belden samen nog een aantal mensen om het fijne nieuws te vertellen en zijn toen heerlijk gaan slapen.
Wat een bizarre, mooie dag! Ik ben zo trots!
De Luiermand Vlaardingen
Hoflaan 43
3134 AC Vlaardingen
De Luiermand Maassluis
de Vloot 210
3144 PK Maassluis
Contact
Telefoonnummer: 010 234 13 55
Bevallings- en spoedlijn: 06 46 27 2220
E-mail: info@deluiermand.nl
