Blog van verloskundige Merel

Het is inmiddels iets langer dan een jaar geleden, de uitgerekende datum van mijn lieve nichtje. De dochter van mijn zusje en schoonzusje. In de bijzondere maanden van haar zwangerschap heb ik de eer gehad om haar te begeleiden en de kleine meid te zien groeien in de buik. Ik maakte de eerste echo - enkele dagen nadat zij mij enorm verrast hadden zwanger te zijn -, mocht samen het hartje voor het eerst zien kloppen, mocht testuitslagen zien binnenkomen, de geslachtsbepaling doen en uiteindelijk afwachten met hen tot de baby geboren zou worden.

In de zwangerschap hebben ze aan mij gevraagd of ik de bevalling wilde begeleiden. Ondanks dat dit als verloskundige best pittig is - want een vrouw mag tussen 37 weken en 42 weken bevallen, dit betekent een oproepperiode van vijf weken, waarin je auto en spullen altijd in de buurt moeten zijn - hoefde ik hier uiteraard niet eens over na te denken. Het leek mij enorm bijzonder om aanwezig te mogen zijn bij de geboorte van mijn nichtje. Ook spannend, want wat als ik beslissingen moet maken, kan ik nog wel objectief handelen? Ze wilden graag in het ziekenhuis bevallen, dus mocht objectiviteit een probleem zijn, dan zijn er genoeg professionals in de buurt. Mocht zij onverwachts thuis bevallen, dan zou ik een collega bellen.

In de avond (en daaropvolgende nacht) van 26 november 2019 had ik dienst. Ik stond thuis nog even voor het slapen gaan de was te vouwen nadat ik om 22:15 uur een berichtje had gestuurd naar de meiden ‘’Slaap lekker’’. Om 22:47 uur kreeg ik opnieuw een berichtje: ‘’Ehmm…’’

‘’Vliezen zijn gebroken.’’

Iedereen klaarwakker en bommetje vol adrenaline. Normaal schrik ik er niet zo van en adviseer ik aan mijn cliënten om rustig te gaan slapen in afwachting op weeën. In de ochtend komen we dan op huisbezoek.

Ja, dat is leuk. Heb ik ook tegen hen gezegd, maar als het familie is, dan werkt dat toch niet zo lekker. Ik was onrustig, en ik ken mijn zusje, die is ook gespannen. In overleg besloten we dat ik wel even zou komen kijken en eventueel zou blijven slapen voor ieders gemoedsrust.

00:20 uur Mijn zusje belt: Ze heeft veel weeën, en vindt het toch wel pittig. Ik was al onderweg, dus nog heel even geduld.

00:30 uur Mijn aankomst bij hen thuis. Ze zat op het toilet, en ik dacht wel te horen dat ze persdrang had. Gezien de wens om in het ziekenhuis te bevallen besloten we vlot te bekijken hoe het ervoor stond. Ze had al volledig ontsluiting en de kleine meid was al bijna geboren!

Normaal gesproken duurt het behoorlijk wat uren om te bevallen van een eerste kindje, maar dit was een uitzondering op de regel.

Ondanks dat het ziekenhuis dichtbij was besloot ik dat het een thuisbevalling werd. Spannend, maar ook zo mega leuk! Volledig enthousiast belde ik een collega, die gelukkig dichtbij woonde en vlot arriveerde. Ik pakte ondertussen de spullen uit de auto en zette alle spullen klaar die we mogelijk nodig hebben bij of na de geboorte. Ondertussen was ik ontzettend trots. Mijn lieve schoonzusje had het pittig, had persdrang, maar deed precies wat haar lijf haar in gaf. Na binnenkomst van mijn collega werden de weeën een beetje minder. Dat zien we vaker, dan komt er adrenaline in het lijf vrij en wordt het wat geremd. Door middel van geduld komen deze meestal weer terug.

Gedurende de bevalling luisterde ik een aantal keren naar het hartje van de baby, die het stralend deed.

Om de weeën weer wat toe te laten nemen ben ik altijd voorstander van verticale houdingen, want dan heb je de zwaartekracht mee. Ik stelde voor om op handen en knieën op bed te zitten. Ze deed op gevoel wat ze moest doen: als ze kon zuchten deed ze even zuchten, als ze persgevoel gehad, dan perste ze. Perfect, zo gaat het heel geleidelijk. Ook het wisselen van houdingen is een goede methode om vordering te maken. Dus verplaatste ze van het bed naar het toilet. Op het toilet is het een hele natuurlijke houding om te persen. En daar kwam de persdrang is volle kracht terug. Op het moment dat ik de haartjes van de baby kon zien, is zij opnieuw verplaatst naar het bed: op handen en knieën. Ze deed het ontzettend knap. Mijn lieve zusje, die nog enthousiaster dan ik was, stond naast mij. Steunde haar vrouw waar ze kon en was ook mega trots. Langzaam werd het hoofdje geboren. Steeds meer konden wij wat van haar prachtige, fijne gezichtje zien. Geleidelijk draaide de baby zich om (de uitwendige spildraai) en haar schouders volgde. Samen met mijn zusje kon ik haar om 2:17 uur aanpakken. Nog voordat de onderkant van haar lijfje geboren was huilde ze al. Mijn zus overhandigde de kleine meid aan haar vrouw. De liefde ontplofte nog net niet op de kamer.

Al die maanden heb ik vreselijk in spanning gezeten voor de naam van mijn nichtje. Ik had hints gekregen waar ik niks meer kon, maar ik was volledig overtuigd dat het Fien zou worden…

Nu was ze geboren en mocht ik het EIN-DE-LIJK vragen: ‘’Hoe heet ze?’’ ‘’Emma. Emma Lynn’’.

Welkom lieve Emma! Wat ben ik dankbaar dat ik bij jou geboorte aanwezig mocht zijn. Wat is het bijzonder om tante zijn. Wat heb jij geweldige mama’s!

Jouw moeders pakte je beet om je nooit meer los te laten.

De placenta werd vlot daarna geboren en het bloedverlies was stabiel. Alles is gelukkig goed verlopen.

Na enkele uren kon ze douchen onder haar eigen douche, om daarna in haar eigen schone bed te springen. Wat is de Nederlandse thuisbevalling toch geweldig!