Geen roze wolk? En nu?

Postpartum depressie:

Dit is mijn verhaal. Het zal voor niemand anders hetzelfde zijn. Toch hoop ik dat het iets kan betekenen. Dat het vertrouwen kan geven en herkenning. Ik had een postpartum depressie en hij ging voorbij, helemaal. Dat kan dus gewoon. Of eigenlijk niet gewoon. Helemaal niet gewoon.. Op het moment dat ik erin zat had ik nooit durven geloven dat ik me zo goed zou voelen als ik nu doe, dat ik zo’n allesomvattende liefde kon voelen voor onze dochter. Dat er weer energie en vrolijkheid en verbinding met de wereld zou zijn. Het was totáál ondenkbaar toen.

De wens

Mijn kinderwens was heel groot. Hij bestond ook al een hele tijd en het riedeltje waarvan ik vond dat het eraan vooraf moest gaan was inmiddels afgewerkt: verkering, afstuderen, samen wonen, trouwen, een huis kopen en vooral heel. veel. verbouwen. En toen was alles perfect voor een
baby. Behalve dan dat mijn man er nog niet zo’n haast mee had. Na een heleboel gezellige en niet-zo-gezellige gesprekken was er een plan: een jaar nog en dan zouden we het gaan ‘proberen’. En toen was daar de buikpijn. zo heftig dat ik niet meer rechtop kon staan en zwetend op de grond van een wc in de trein lag. Gatver. Maar echt. Endometriose luidde het oordeel van de gynaecoloog. ‘Aan de pil gaan of zwanger worden, dat helpt ook goed tegen de klachten’. Ja bedankt, vooral als dat zwanger worden in kwestie nog weleens een stuk lastiger zou kunnen zijn dan gehoopt. Ons ‘wachtjaar’ was nog niet voorbij maar dit kon weleens iets van een hele lange adem worden dus na een champagneontbijt op bed op een donkere winterochtend was het startsein gegeven: we gingen ervoor! Ik was zo bang dat het niet zou lukken, hield me aan elk denkbaar ‘vruchtbaarheidsdieet’, yoga’de me een slag in de rondte en las alles wat los en vast zat over endometriose, zwangerschappen en baby’s. 3 maanden. Niks natuurlijk, maar het gevoel dat dit misschien eindeloos kon gaan duren zorgde voor heel wat slapeloze nachten. En toen was daar dè nacht: de nacht van de test. Adrenaline tot de max en stiekem en heel stil op de badkamer om mijn man niet wakker te maken. ‘Het moet wel, nee het kan niet, maar ik denk toch.., wat een onzin, straks ben je zó teleurgesteld’: mijn hoofd draaide overuren. Twee streepjes. Twee streepjes.. Dit kan niet echt zijn. Alles wordt anders! Maar dit kan toch niet?! ‘Liefie, word eens wakker. Kijk..’

Trots en gespannen

De zwangerschap was bijzonder, mooi en zó speciaal. Ik was trots op elke millimeter die mijn buik groeide, wilde alles weten en alles lezen en het vooral zo goed mogelijk doen. En kon nog steeds niet echt geloven dat we straks een baby zouden hebben, dat het echt goed zou gaan. En dat bleef, tot het einde. Ik was er 24/7 mee bezig maar durfde er eigenlijk nog altijd niet op te vertrouwen. ‘Ze mag nu wel komen’, zei mijn man. Maar ik voelde dat niet zo. Hadden we alles wel op orde, hoe zou het straks gaan? Dit leven kende ik, die buik en die schopjes hoorden bij mij. Maar hoe zou het straks zijn? De baby lag in stuit en werd gedraaid met een versie. Een keizersnede zou niet de beste start zijn, zeiden mijn boekjes. Stress. Zie je wel, ik kan dit niet. Dit komt vast niet goed. De dagen gingen voorbij in een ritme van poetsen, opruimen, lijstjes checken en nog een keer. En ik wilde het, oh zo graag, maar ik was bang voor wat er komen ging. Voor alles wat ik
mogelijk fout zou doen.

En toen bevallen…

De bevalling bijvoorbeeld. En die ging inderdaad niet zoals mijn boekjes zeiden dat het beste was voor je kindje. Faal. Ik wilde thuis, in bad, in rust, in mijn kracht. En zo. Maar ik kon niet meer verbinden, raakte de weg kwijt, wilde niet meer. Ze zakte niet, ons kleine meisje, het persen duurde te lang en ze poepte in het vruchtwater. Naar het ziekenhuis, syntocinon-infuus, banden om mijn buik en benen in de beugels. Een knip, zonder dat ik het wist. Ik stond uit, was er niet meer bij. Doe het maar, ik kan het niet meer. En toen was ze daar. Ik had haar willen aanpakken maar ik deed het niet. Ik had mijn ogen dicht. Mijn man huilde en ik keek, voor het eerst, naar dat kleine, verrimpelde meisje op mijn borst. ‘Ik wil het goed doen, het beste doen, voor jou’. Dat dacht ik. De grote golf van liefde die ik had verwacht kwam niet meteen maar het zou vast goed komen. We mochten naar huis, de kraamhulp kwam, ons meisje ging in de co-sleeper en de eerste nacht begon. Ik lag in de kreukels maar was ook dankbaar, voelde me vol liefde en vermoeidheid en verwondering. Tot dag 5.

Diep donkerzwart

Paniek. Hoe moet dit, ik wil dit niet. Ik snap er niks van. Huilen. Eindeloos huilen. Ik wil los van haar maar wil haar ook niet uit handen geven. Ik zeg dat als mijn man er niet was ik haar zou laten adopteren. Wil terug naar hoe het was. Ik bel de verloskundigenpraktijk, praat met vrouwencoach Marlijn. Sleep me door de dagen en nachten zonder slaap en met eindeloze borstvoedingssessies heen. Misschien zijn het gewoon heftige kraamtranen, babyblues? Het gaat vast snel voorbij.
Nee. Na 6 weken stort ik helemaal in. Ik wil er niet meer zijn. Alles is zwart.
Ons kleine meisje slaapt de nachten beneden met mijn man, ik lig met slaapmedicatie wakker in ons bed. Het is zó donker. Niks is fijn of leuk of lekker, het leven voelt als een leugen. Alsof de wereld een spelletje met me speelt. Ik voel paniek, angst, verdriet, radeloosheid. Ik voel me falen.
Ik wil zo graag van ons meisje houden, kriebels voelen, lekker met haar knuffelen en niet alleen omdat het nou eenmaal ‘moet’. Het blijft donker.
De dagen zijn een eindeloze brij zonder pauze, zonder rust. Ons meisje wil alleen maar bij mij, op mij, tegen mij aan, aan mijn borst. Alles waarvan ik van tevoren dacht dat ik het oh zo heerlijk zou vinden. Ik vind het de hel. En dat ik dat vind, vind ik nog veel helser dan al het andere bij elkaar. De verpleegkundige van het consultatiebureau zegt dat het goed is om tegen baby’s te praten, al zijn ze nog zo klein. Het kost me al mijn kracht. Het voelt nep, ongemeend. Ik word zó ziek van mezelf. Hoe kan ìk dit zijn, heb ik mijn hele leven tot nu toe verkeerd geleefd? De verkeerde doelen nagestreefd? Maar wie ben ik dan nog? Een vriendin belt elke dag als ze op weg is naar haar werk om te vragen hoe de nacht was, wat ik vandaag ga doen, hoe het voelt. Mijn tante brengt eten. Mijn stiefvader komt langs als ik het echt niet meer zie zitten, luistert zonder oordeel en kookt en stofzuigt het huis. Ik ga naar het Mamacafé, lees ervaringsverhalen op internet, zoek als een kip zonder kop naar een strohalm, een beetje houvast, iets wat me hieruit kan halen. Ik praat eindeloos tegen mijn man aan, afgewisseld met intense huilbuien en met wanhoop in mijn ogen. Het is heftig, ook voor hem, en soms kan hij mijn zoveelste bui er nauwelijks nog bij hebben.

Het etiket

Er komt een gesprek met een psychiater. ‘Postpartum depressie, u kunt antidepressiva gebruiken en ik raad u aan om met een psycholoog te praten’. Ik ben bang voor de medicatie, bang dat ik dan nog verder van mezelf vervreemd raak. Praten wordt het, niet alleen meer met Marlijn maar ook tweewekelijks met de psycholoog. Korte opdrachtjes krijg ik mee: ‘probeer als je dochter lacht daar even voor te gaan zitten en het moment in je op te nemen’. Of: ‘als je voelt dat de onrust je overspoeld, ga dan juìst even zitten en doe helemaal niks’. Af en toe ga ik een stuk fietsen in mijn eentje. Niet dat het echt goed voelt, maar ze zeggen dat buiten bewegen helpt dus ik doe het.

Een heel waterig zonnetje

Onze dochter is 4 maanden. Ze begint een ritme te krijgen en er komt wat voorspelbaarheid in de dagen. Het wordt lente en ik begin met wandelen. Elke dag aan het einde van de middag loop ik 2 uur met ons kleine meisje in de draagdoek. Zij valt in slaap, ik beweeg, voel de zon op mijn huid,
luister naar de vogels en kijk naar alle knoppen die uitkomen. Ik begin de namen te leren van de planten die ik tegenkom, begin uit te kijken naar de wandeling aan het einde van de middag, wanneer er niks hoeft, niemand huilt en alles rustig is. Ik ga vooruit. Er komen minder slechte dagen, iets betere dagen, betere dagen, best wel leuke dagen. Gemixt met nog altijd paniek, huilen, verdriet, angst. Maar er komt meer licht, meer lucht. Het wordt zomer en ik ben weer aan het werk zonder dat ik bij elk kind in de klas denk: wat vreselijk heftig voor die ouders dat ze een kind hebben. Het is eigenlijk best wel leuk allemaal. Het gaat stiekem best wel goed. Ik slaap nog steeds heel slecht maar de dagen zijn niet te vergelijken met een paar weken of maanden eerder. Na 7 maanden durf ik te zeggen dat ik geloof dat ik aan
het herstellen ben. Ik begin vertrouwen te krijgen. Voel dat het soms wèl fijn is om mama te zijn, dat het soms gewoon precies zo fijn is als ik me had voorgesteld toen ik nog droomde en wenste. Niet altijd, maar toch steeds vaker.

Nieuw leven

9 maanden is ze, en het is voorbij. Wat is dit heerlijk. Ik heb het fijnste leven wat ik ooit heb gehad: ik mag zorgen voor een prachtige, lieve, grappige, slimme, leuke dochter. Ik mag kijken naar hoe ze steeds meer mens wordt, elke dag iets nieuws leert, hoe ze geniet van haar ontdekkingen. Dit
is beter dan in de verhaaltjes in mijn hoofd. Dit is wat ik wil, wat ik altijd al wilde. En natuurlijk is het soms pittig of zwaar of lastig of uitdagend of hoe je het ook wil noemen. Maar ik kan dit, ik doe het gewoon! Ik plof uit elkaar van trots en liefde als we voor de eerste keer samen gaan fietsen maar kan net zo goed genieten van de avonden die we weer - min of meer - voor onszelf hebben. Ik wil weer dingen, voel ruimte, haal adem. En het gaat dus voorbij, die pikzwarte ellende. En het betekent niet dat je nooit van je kind zult kunnen houden. Dat je slecht bent of verrot. Dat je nooit meer ergens plezier aan zult beleven. Dat je er beter maar niet meer kunt zijn. Het betekent dat het klote is, misschien het moeilijkste wat je tot nu toe hebt meegemaakt. Het is vreselijk. Maar je zit er nog, je bent er nog. En je komt er weer uit. Na een paar weken, maanden of misschien jaren, maar dan staat daar een vrouw waar je ‘u’ tegen zegt. En dat is, zoals Marlijn het
zou zeggen, echt waar.